"Fólk eldra en 30 ára ætti að vera dáið"

Ég var að spjalla um daginn við vin minn um ,,þá gömlu góðu daga”

og við komumst eiginlega að því að fólk

sem er eldra en 30 ára ætti í rauninni að vera dáið.

Já, samkvæmt löggjöfum og skriffinnum nútímans ættu þau okkar
sem voru börn á 5. 6. 7. og fyrrihluta 8. áratugar

síðustu aldar ekki að hafa lifað af.
Barnarúmin okkar voru máluð með blýmálningu.
Það var engin barnalæsing á lyfjaglösum, hurðum eða skápum
og þegar við hjóluðum notaði ekkert okkar hjálm.

Sem börn sátum við í bílum án öryggisbelta eða –púða.
Að fá far á vörubílspalli var sérlega gaman.

Við borðuðum brauð með smjöri, drukkum gos með sykri,
en fæst okkar lentu í offituvandamálum, því við vorum alltaf úti að leika.
Við deildum gjarnan gosflösku með öðrum

og allir drukku úr sömu flösku án þess að nokkur létist.

Við vörðum löngum stundum í að byggja kassabíl úr dóti og drasli
og þutum á honum niður brekkuna,

bara til að uppgötva að við höfðum gleymt bremsunum.

Eftir nokkrar veltur lærðum við að leysa vandamálið.
Við fórum að heiman snemma á morgnana til að leika okkur

allan daginn og komum aftur heim í kvöldmat.
Enginn hafði möguleika á að ná í okkur allan daginn.

Engir farsímar. Ha, engir farsímar? Óhugsandi!

Við áttum ekki Playstation, Nintendo 64, X-Box,
enga tölvuleiki ekki fjölmargar rásir í sjónvarpinu, ekki vídeó,
ekki gervihnattasjónvarp, ekki heimbíó, farsíma,

heimilistölvu eða spjallrásir á Internetinu.
Við eignuðumst vini! Við fórum bara út og fundum þá!

Við duttum í skurði, skárum okkur, fótbrotnuðum,
brutum tennur, en enginn var kærður fyrir þessi óhöpp.

Þetta voru jú óhöpp. Það var ekki hægt að kenna neinum um –

nema okkur sjálfum. Manstu eftir óhappi?

Við slógumst, urðum blá og marin og lærðum að komast yfir það.

Við lékum okkur í nýbyggingum,

fundum upp leiki með naglaspýtum og drasli og átum maðka.
Þrátt fyrir aðvaranir voru það ekki mörg augu sem duttu út

og ekki lifðu maðkarnir inni í okkur til eilífðar.
Við hjóluðum eða gengum hvert til annars, bönkuðum á dyrnar,
gengum inn og létum eins og heima hjá okkur.

Við lékum okkur úti eftir kvöldmat, fórum í fallin spýta,
eina krónu, eltingaleik eða feluleik, svo ekki sé minnst á löggu og bófa.
Það þurfti engar félagsmiðstöðvar eða neina til að stjórna okkur.
Við stjórnuðum okkur sjálf.

Sumir nemendur voru ekki eins glúrnir og aðrir, þeir lentu í tossabekk.
Hræðilegt. En þeir lifðu af.

Það var farið í þrjúbíó á sunnudögum og Andrés Önd var á dönsku,
sem hefur hjálpað mörgum námsmanninum

að fóta sig í norðurlandamálunum seinna meir.
Það var jú ýmislegt annað sagt en Gisp! og Hva? í þeim.

Þessi kynslóð hefur alið af sér fólk sem er tilbúið að taka áhættu,
góð að leysa vandamál og bestu fjárfestar nokkru sinni.
Síðustu 50 ár hafa verið sprengja nýsköpunar og nýrra hugmynda.
Við áttum frelsi, sigra, ósigra og ábyrgð

og við lærðum að takast á við það allt saman.

Við sem ólumst upp áður en löggjafi og stjórnvöld

settu lög og reglur um líf okkar -

sem er okkur sjálfum fyrir bestu.

Við áttum gott líf!

Gunnar Kr. Sigurjónsson,
"stolið" úr Kópavogspóstinum