Ég og "frunsan"

Það byrjaði með frunsu að ég hélt fyrir svona þremur mánuðum. Ég kippti mér ekki mikið upp við það vegna þess að ég fæ frunsu alltaf svona annað slagið. Við Erling fórum svo til Egyptalands og “frunsan” fór auðvitað með. Ekki datt henni í hug að yfirgefa mig, hefur kannski fundist jafn gaman og mér. Svo var það einhvern tímann í apríl að mér fannst þetta nú orðið gott og sýndi mömmu vörina á mér enda hafði “frunsan” gert sig einum of heimakomna og var farin að verða full plássfrek að mínu mati.
Mamma sendi mig auðvitað til læknis, sagði að þetta væri nú ekki frunsa en ekki vissi hún hvað þetta var. “Þetta er ljótt, vil láta skera það burtu” sagði læknirinn við mig fyrir þremur vikum. Nú skulum við mæla blóðþrýstinginn sagði hún svo. Hann var hár og ég spurði hana hvort henni dytti í hug að það væri að marka að mæla þrýstinginn eftir að hafa sagt mér að ég væri með ljóta vör :o( Ég fór frá henni með tilvísun á lækni til að skoða þetta betur.

Sl miðvikudag þegar kjálka- og munnskurðlæknirinn hafði lokið við að skera sundur á mér vörina og sauma hana aftur saman með 7 sporum, rétti hann mér “frunsuna” mína fljótandi í vökva og sagði mér hvert ég ætti að fara með hana í rannsókn. Með þessu fylgdi miði frá honum: “Fjarlægði æxli úr vör á konu, vinsamlegast athugið .....” og svo kom latína. Ég hélt ég myndi kasta upp bara við að sjá þetta ógeð synda í glasinu. “Þú finnur ekkert til” sagði fræðingurinn aðspurður, “ef það kemur einhver verkur þá tekurðu bara panodil í kvöld”. Takk fyrir. Ég ætlaði auðvitað að keyra heim eftir að hafa skutlað “frunsunni” á réttan stað en ég rétt hafði það heim til mömmu og pabba, kastaði mér á sófann og mamma kom með verkjalyf og deyfandi krem til að setja á andlitið, slíkir voru verkirnir. Ég var dauðfegin að hafa ekki átt að finna til, veit ekki alveg hvernig ég hefði þá verið.

Vikan hefur verið bærileg, ég tók verkjalyf á fjögurra tíma fresti alla helgina “enda fann ég ekkert til” og samt er ég nú ekki þekkt fyrir að vera kveif. Vika í niðurstöður sagði doktorinn. Erling og Hrund dekruðu mig og vinnufélagarnir stríddu mér passlega á “botoxinu” Viðskiptavinirnir horfðu bara en enginn spurði :o)

Ég hitti lækninn í morgun því hún vildi mæla þrýstinginn aftur. “Hefurðu nokkuð fengið að vita hvað var í vörinni” spurði ég. “Nei sagði hún en annars er eitthvað bréf hér á borðinu, best ég opni það og gái hvort það sé svarið um þig”. Ég ætla ekki að lýsa hvernig mér leið meðan hún opnaði bréfið, sagði að það væri um mig og svo las hún. Svo brosti hún til mín og sagði að æxlið hefði ekki verið alvarlegt, æðaflækja var þetta. Ég sveif út og brosti við heiminum og heimurinn brosti við mér á nýjan hátt.